Już od 1940 roku zaangażowała się w akcję niesienia pomocy więźniom KL Auschwitz. Dostarczała im żywność i lekarstwa. W domu Ilisińskich mieścił się punkt, gdzie przygotowywano zupy i rozdzielano je wśród więźniów. Tu także odbywała się dystrybucja lekarstw dla obozu. Przejmowała od więźniów grypsy i przesyłała je w listach do rodzin, współpracowała w przygotowywaniu ucieczek z obozu, działalność na rzecz więźniów prowadziła także w ramach ZWZ/AKA Obwodu Oświęcimskiego. Za działalność na rzecz więźniów została wraz z mężem aresztowana przez gestapo we wrześniu 1941. Umieszczono ją w Więzieniu śledczym w Oświęcimiu, następnie przewieziono do więzienia w Mysłowicach. W czasie śledztwa nie przyznała się do kontaktów z więźniami. W lipcu 1942 r. została zwolniona z więzienia. Niestety, Władysław Ilisiński, podejrzewany o posiadanie broni i radia, został umieszczony w KL Auschiwtz, następnie przeniesiony do Wadowic, skąd miał być odesłany do obozu oświęcimskiego. Nie dotarł tam – 12 października 1942 został zastrzelony w Wadowicach. Kiedy aresztowano Julię i Władysława Ilisińskich, ich dom na Starych Stawach oraz całe mienie zostało skonfiskowane. Dziećmi zajęła się rodzina. Po wojnie Julia Ilisińska wróciła z dziećmi do odzyskanego domu w Starych Stawach. Żyła w bardzo trudnych warunkach materialnych. Nie otrzymywała nawet renty. Z pomocą księży salezjanów udało jej się wykształcić i usamodzielnić dzieci. Zmarła 15 czerwca 1978 r.