Studiowała na Wydziale Dziennikarstwa Politechniki Lwowskiej. Po ukończeniu studiów przeniosła się do Kijowa, gdzie rozpoczęła studia magisterskie w Wyższej Szkole Ekonomicznej. Przed 24 lutego 2022 r. była menadżerką projektów w Suspilnem (program ukraińskiej telewizji publicznej); tworzyła filmy dokumentalne i była trenerką medialną. Realizowała projekty edukacyjne we wsiach w obwodach donieckim i ługańskim. Na wojnę zgłosiła się sama. Od 2015 roku jeździła na front jako ratowniczka medyczna, a w 2022 roku na stałe dołączyła do wojskowej grupy ratowniczej Hospitalierów (Szpitalników). Na swoim blogu opisywała życie ratowników medycznych na froncie. Iryna była zaangażowana w ewakuację rannych z pola bitwy: „Wiem, jak zapewnić opiekę rannym zgodnie z najwyższymi standardami amerykańskich medyków bojowych” – z dumą stwierdziła w wywiadzie dla ELLE Ukraine. „Bardzo chcę przetrwać i żyć tak, jak sobie zaplanowałam… Jestem młodą dziewczyną, taką samą jak każda inna we Francji czy Hiszpanii. Jedyna różnica polega na tym, że mamy totalitarny reżim na naszej granicy, który zaatakował kraj, który tak bardzo kocham. Lubię podróżować, ale chcę tu mieszkać. Dlatego bronię mojego kraju, dlatego jestem gotowa umrzeć, pomagając innym. Chcę, aby liberalny świat, który szanuję, docenił naszą siłę. Moglibyśmy być równie liberalni i miękcy, ale nie możemy sobie na to pozwolić, ponieważ rosyjski reżim chce nas zniszczyć”. „Chcę mieć dzieci. Chcę dom. Chcę sadzić pomidory (...) ale najważniejsze jest zakończenie wojny” – mówiła w innym wywiadzie. W listopadzie 2023 r. została odznaczona przez prezydenta Ukrainy Orderem Zasługi III stopnia, a w marcu 2024 r. otrzymała nagrodę „Siła Kobiet” przyznawaną przez portal „Ukraińska Prawda”. Zginęła 29 maja 2024 roku, dwa dni przed swoimi 25 urodzinami. Przed śmiercią zostawiła instrukcje, jak powinien wyglądać jej pogrzeb. Zamiast kwiatów poprosiła o datki na batalion i pomoc rodzinom poległych na froncie. Poprosiła również, aby uczestnicy pogrzebu byli ubrani w haftowane lub kamuflażowe koszule. I aby wszyscy śpiewali ukraińskie pieśni. Ceremonia pożegnalna w Kijowie zgromadziła setki osób w cerkwi prawosławnej św. Michała Archanioła. „Byłaś najlepsza z nas: konsekwentna w czynach, słowach i zasadach. Nawet w strachu, nawet gdy patrzyłaś na śmierć z wielką pewnością siebie i śmiałaś się jej w twarz. Ira, uratowałaś tak wielu, a my nie mogliśmy uratować ciebie” – napisała jej przyjaciółka Julia Koczetowa na platformie pamięci https://www.victims.memorial/post/. 3 czerwca 2024 roku jej rodzinny Lwów tłumnie pożegnał ją w Kościele Garnizonowym (dawniej Kościół św. Piotra i Pawła i klasztor Jezuitów). Została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.